مرتضی بخشایش
عضو کارگروه درختبان
جشن ها در ایران باستان، فرصتی بودند تا موضوعی در مرکز توجه همگان قرار گیرد. در این جشن ها مواهب الهی به شیوه ای پاس داشته می شدند. جشن گیاه آوری یکی از این جشن ها بود که به نوعی پاسداشت طبیعت و استمرار سرسبزی آن بود. این جشن در روز دوم اردیبهشت به منظور گردآوری گلها و گیاهان صحرایی بود و در واقع به نوعی پاسداشت درختان و گیاهان و احترام به ایشان بوده است.
«جشن گیاه آوری» آئینی طبیعت مدار بوده است که یادگار نیک اجداد این سرزمین است و در کمتر سرزمینی می توان چنین آیین و مراسم و نکوداشت هایی را یافت نمود.
در این روز مردم به دامان طبیعت می رفتند و لحظاتی را با گلها و گیاهان سپری می کردند. روز گردآوری گیاهان دارویی از صحرا نیز همین روز بوده است. گردآوری گیاهان از صحرا با مراقبت و ملاحظه بسیار و آیین خاصی انجام می شد تا گیاهان و پوشش های گیاهی دچار آسیب نشوند. به خصوص اینکه گردآوری بیش از اندازه لازم را گناهی سترگ می دانستند.
قرار گرفتن این جشن در ابتدای اردیبهشت بخاطر این بود که در این زمان سرتاسر سرزمین های ایران را سرسبزی و طراوت و رویش فرا می گرفت.
زنده نگه داشتن چنین آیین هایی در حفظ محیط زیست سرزمین مان بسیار با اهمیت است. چرا که گیاهان از سرسلسله های زنجیره های غذایی هستند و طراوت و شادابی آنها نویدبخش سرزندگی حیات تمام باشندگان یک سرزمین خواهد بود.
